Home » Ιστορία » Οι  Αδελφοί Χριστιανοί

Οι  Αδελφοί Χριστιανοί

Τίποτα άξιο μνείας για τους ιστορικούς της εποχής

Η Γαλιλαία αρχές του 1ου αιώνα μ.Χ. αποτελούσε ξεχωριστή διοικητική περιφέρεια της Παλαιστίνης. Χαρακτηριστικό της ήταν η πολιτισμική σύνθεση πολλών διαφορετικών λαών, με πολλές ελληνικές αλεξανδρινές πόλεις και έντονη παρουσία της ελληνικής κουλτούρας. Τοπάρχης της ήταν ο Ηρώδης Αντύπας, εγκάθετος των Ρωμαίων, γιος του Ηρώδη σφαγέα των νηπίων.

Οι κάτοικοί της ήταν πιο ανοιχτόμυαλοι σε σχέση με τη στενοκεφαλιά που διέκρινε τους κατοίκους των δυο άλλων διοικητικών περιοχών της Παλαιστίνης, της Ιουδαίας και της Σαμάρειας που βρισκόταν γεωγραφικά, μεταξύ της Ιουδαίας και Γαλιλαίας.

Αυτός ο διοικητικός διαχωρισμός, μαζί με την περιοχή της εξελληνισμένης Περαίας που βρίσκονταν ανατολικά της Γαλιλαίας, είχε αρχίσει από την εποχή των διαδόχων του Σολομώντα, όταν το ενιαίο Εβραϊκό βασίλειο της Παλαιστίνης χωρίστηκε σε δυο βασίλεια και σε μια-δυο ημιαυτόνομες περιοχές.

Το Βασίλειο του Ιούδα στο νότο και το Βασίλειο του Ισραήλ στο βορρά. Με πολλές θρησκευτικές, πολιτισμικές και φυλετικές διαφορές μεταξύ τους που μεγάλωναν, καθώς περνούσαν τα χρόνια, όταν τα δυο βασίλεια κατακτήθηκαν διαδοχικά από πολλούς κατακτητές για πολλά χρόνια.

Κέντρο του Ιουδαϊσμού, ως θρησκεία, ήταν η διοικητική περιφέρεια της Ιουδαίας με το θρησκευτικό λατρευτικό κέντρο της, τον Μεγάλο ναό του Σολομώντα, αντίθετα με τη Σαμάρεια που το λατρευτικό της κέντρο πολλών Σαμαρειτών ήταν το όρος Γαριζίν και πιο βόρεια η Γαλιλαία στα σύνορα με τη Συρία μ΄ένα θρησκευτικό  και λατρευτικό αλαλούμ, από κάθε είδους πολυθεϊστές, μονοθεϊστές, πανθεϊστές και αθεϊστές.

Τα όποια γεγονότα της Γαλιλαίας και Σαμάρειας ήταν λιγότερης σημασίας κάποιας ιστορικής μνείας σε σχέση με την Ιουδαία που βρισκόταν η έδρα του Ιερατικού Συνεδρίου Σαχενδρίν. Ένας διαχρονικός πολιτικο-θρησκευτικός θεσμός εξουσίας των ιουδαίων. Ο οποίος είχε τον έλεγχο και την διαχείριση του Μεγάλου ναού και άλλες πολικοθρησκευτικές υπηρεσίες νόμων και κανόνων των απανταχού ιουδαίων και οι σύνεδροί του εκλέγονταν από τις δυο μεγάλες πολικοθρησκευτικές παρατάξεις των Φαρισσαίων και των Σαδουκκαίων.

Οι ιουδαίοι, με τις όποιες θρησκευτικές και φυλετικές τους διαφορές, μετά την υποδούλωσή τους από διάφορους κατακτητές και τελευταία από τους Ρωμαίους είχαν διασκορπιστεί σε όλες τις χώρες της Μεσογείου και όχι μόνο.

Το Πάσχα τους αποτελούσε μια μεγάλη γιορτή για τους απανταχού ιουδαίους, γιορτάζοντας την έξοδό τους από την αιχμαλωσία της Αιγύπτου. Κάτι παρόμοιο με αυτό που γίνεται με το προσκύνημα των μουσουλμάνων στην Μέκκα για να πραγματοποιήσουν το χατζ, και των χριστιανών που γιορτάζουν το Πάσχα της Ανάστασης του Χριστού. Στην Ιερουσαλήμ συγκεντρώνονταν ιουδαίοι απ΄όλες τις επαρχίες και τις περιοχές του κόσμου.

Η δράση κάποιου Ιησού στην πανθεϊστική Γαλιλαία που έκανε θαύματα ήταν γνωστή και στους Ρωμαίους που είχανε το πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο της Παλαιστίνης μετά το θάνατο του Ηρώδη του σφαγέα με έδρα του Πραιτορίου τους στην Ιερουσαλήμ

Ήταν συνηθισμένο φαινόμενο εκείνης της εποχής η παρουσία ενός προφήτη που τους υποσχόταν την απελευθέρωση από τους Ρωμαίους, απευθυνόμενος σ΄ ένα έθνος που η ιδέα: «πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικιά μας θα ΄ναι», μια μεσσιανική προσδοκία ενός ερχόμενου βασιλιά απελευθερωτή και κυριαρχίας του κόσμου που την ασπάζονταν οι πάντες.

Εκτός από την παράταξη των πλουσίων τραπεζο-εμπορο-τσιφλικάδων Σαδδουκαίων, τους οποίους θεωρούσαν εμφορούμενους από Επικούρειες απόψεις «ότι φάμε και ότι ποιούμε», οι υλιστές της εποχής, οι οποίοι δεν πίστευαν στη μετά-θάνατο ζωή, στην αιώνια ζωή και στην ύπαρξη της ψυχής. Αντίθετα οι Φαρισαίοι πρέσβευαν στη μετα-θάνατο  ζωή και ανταπόδοση, εμφορούμενοι (σ΄ένα τμήμα των μορφωμένων Γραμματέων) απ΄ένα ιδεαλιστικό νεοπλατωνισμό.

Εκείνη την τελευταία Κυριακή πριν από το Πάσχα των ιουδαίων καταφτάνει στην Ιερουσαλήμ μαζί με τους χιλιάδες προσκυνητές μια μικρή κουστωδία προσκυνητών που ακολουθούσαν κάποιον αναβάτη πάνω σ΄ένα γαϊδουράκι. Κάποιοι τον αναγνωρίζουν από τα περίχωρα της Γαλιλαίας και αρχίζουν να  κουνούν τα βάγια των φοινίκων τους και άλλοι τον ακολουθούν και τον επευφημούν.

Γίνεται ένα μικρό πανδαιμόνιο κατά την είσοδό του στην Ιερουσαλήμ, αρκετό όμως για να φτάσει η είδηση στο Ιερατικό Συμβούλιο του ναού για τον ερχομό του, περί προ πολλού γίνεται λόγος από τους πληροφοριοδότες τους, ότι ο ερχόμενος μετά βαΐων, στη Γαλιλαία παριστάνει τον προφήτη, γιατρεύει κουτσούς, παράλυτους, δαιμονισμένους, κηρύσσει διάφορες νέες δοξασίες περί θεού και τον ακολουθούν πλήθη.

Πράγμα που το διαπιστώνουν και οι ίδιοι, μετά από λίγο όταν ο αναβάτης του πουλαριού εισέρχεται στο προαύλιο του ναού και σαν μαινόμενος ταύρος αναποδογυρίζει τις παράγκες των εμπόρων των προσφορών του ναού, με τα εκατοντάδες ζώα και οικόσιτα πτηνά από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα για να πάρουν όλοι οι προσκυνητές και οι φτωχότεροι με τον οβολό τους κάτι.

Έναν ολόκληρο χρόνο περίμεναν οι έμποροι και το παγκάρι του Μεγάλου ναού αυτό το μεγάλο παζάρι με τις πραμάτειες τους για να εισπράξουν τον οβολό των χιλιάδων πιστών και προσκυνητών. Ήταν η μεγαλύτερη ετήσια είσπραξη που είχε ο ναός εκτός από την μηναία είσπραξη που έπρεπε να στέλνουν όλες οι συναγωγές και οι ραβίνοι(ιερείς) και πολλές άλλες έκτακτες εισφορές για άλλες υπηρεσίες που είχαν επιβληθεί για την τέλεση νόμων και κανόνων στους πιστούς.

Ο διωγμός των εμπόρων ήταν κάτι που δεν το περίμενε κανένας, ούτε εκείνοι που ακολουθούσαν τον αναβάτη του πουλαριού. Όταν τα νέα έφτασαν στα αυτιά του Ιερατικού Συνεδρίου αποφασίστηκε έκτακτο Ιερατικό Συμβούλιο να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, γιατί ο ονειροπόλος ή ο κατά φαντασία προφήτης ή ο υβριστής και άθεος όπως ισχυρίζονταν κάποιοι σύνεδροι έκανε κατευθείαν επίθεση στο προπύργιο του Ιουδαϊσμού. Εναντίον των ιερών και των όσιων του έθνους.

Ο Γαλιλαίος, ο αναβάτης του πουλαριού αφού τα έκανε όλα μαντάρα και γης μαδιάμ την πρώτη μέρα, ξαναπήγε και την άλλη και την επόμενη μέρα και συνέχισε το κήρυγμα του, λες και ήταν ο νοικοκύρης  και ο αρχιερέας του ναού, καταγγέλλοντας πατόκορφα όλη την πολικοθρησκευτική ηγεσία των δυο παρατάξεων.

Ένα θέαμα συνηθισμένο, το ίδιο έκανε και κάποιος Ιωάννης πριν λίγους μήνες και έφαγε και εκείνος το κεφάλι,  έλεγαν μερικοί εκείνες τις μέρες. Και άλλοι προφήτες κάθε τόσο κατήγγειλαν τους πολιτικοθρησκευτικούς ηγέτες, αλλά ποτέ στο προαύλιο του ναού.

Η περίπτωση του Γαλιλαίου, από τα περίχωρα της λίμνης Γενισαρέτ που κανείς ακόμη δεν ήξερε από που κρατά η σκουφιά του από τους συνέδρους, ήταν άκρως προκλητική και έπρεπε να τελειώσει γρήγορα και στα μουλωχτά να μη φτάσει τίποτα στα αυτιά του Ρωμαίου τοποτηρητή, ότι ήταν εντελώς άχρηστοι και δεν μπορούσαν να διατηρήσουν την τάξη ούτε μέσα στο ναό τους.

Έμαθαν από κάποιον που τον ακολουθούσε από καιρό και ανήκε στη στενή συνοδεία του που κοιμάται το βράδυ και τον συνέλαβαν το ίδιο βράδυ της Τετάρτης προς Πέμπτη και με συνοπτικές διαδικασίες τον καταδίκασαν τις επόμενες μεταμεσονύχτιες ώρες σε θάνατο με την κατηγορία ότι ξεσήκωνε τον λαό εναντίον της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Κάτι συνηθισμένο και αυτό, για να αποτελεί άξιο μνείας για τους ιστορικούς.  Κάθε εβδομάδα καταδίδονταν με τον ίδιο τρόπο ή συλλαμβάνονταν κάποιος για τον ίδιο λόγο και ακολουθούσε η εκτέλεση δια του σταυρού που ήταν κάτι συνηθισμένο και δεν έκανε σε κανέναν πια εντύπωση η οποιανδήποτε σύλληψη και καταδίκη.

Χιλιάδες εκείνες τις μέρες, επαρχιώτες προσκυνητές οι περισσότεροι, από κάθε γωνιά της γης, ούτε άκουσαν ούτε κατάλαβαν τίποτα εκείνη τη νύχτα. Τα πάντα ήσυχα, όπως πάντα για τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα που εκείνη τη χρονιά έπεφτε μέρα Παρασκευή.

Οι ακόλουθοι του Γαλιλαίου μετά τη σύλληψη εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Άλλοι έφτασαν το ίδιο βράδυ μέχρι τη Γαλιλαία. Κάποιοι  λούφαξαν σε κάτι υπόγεια γιατί ακούστηκε η φήμη ότι η φρουρά του ναού αναζητούσε και άλλους.

Το πρωί ο Γαλιλαίος οδηγήθηκε στον Ρωμαίο έπαρχο, όπως γινόταν πάντα για να επικυρώσει την εντολή της συνηθισμένης εκτέλεσης. Εκείνος απόρησε για τον λόγο του επείγοντος του περιστατικού που πρόβαλαν οι αξιωματούχοι ιουδαίοι και τους δήλωσε ότι είναι αναρμόδιος για τον κατάδικο που έφεραν μπροστά του.

Οι πληροφορίες που του είχαν δώσει οι πράκτορές του έλεγαν, ότι ο Γαλιλαίος μπήκε στην πόλη μ΄ένα γαϊδουράκι και μερικούς κουρελήδες, χωρίς στρατό, χωρίς όπλα, κατηγορώντας την άρχουσα τάξη των ιουδαίων και την ηγεσία τους και ήταν εντελώς ακίνδυνος.

Όταν ο Τετράρχης της Γαλιλαίας δήλωσε και εκείνος αναρμόδιος, τον ξανάφεραν πίσω λέγοντας στον Ρωμαίο Έπαρχο ότι ο Ιησούς ανακήρυσσε τον εαυτόν του βασιλιά και ό,τι θα γινόταν τις επόμενες μέρες θα έφερε ακέραια την ευθύνη, αφήνοντας να αιωρείται στον αέρα μια απειλή εναντίον του.

Ο Πόντιος Πιλάτος, ο Ρωμαίος έπαρχος  τους κοίταξε υποτιμητικά και περιφρονητικά εκείνο το πρωινό και θυμήθηκε ένα πασχαλινό έθιμο χάρις που έδινε σε κάποιον κατάδικο κάθε χρόνο, βάζοντας απέναντι στο Γαλιλαίο κάποιον Βαραββά που οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι τον θεωρούσαν επικίνδυνο τρομοκράτη, σίγουρος ότι ο Γαλιλαίος θα κέρδιζε την ασυλία. (Η οργάνωση του Βαραββά είχε εκτελέσει πολλούς σημαίνοντες Φαρισαίους και Σαδδουκαίους).

Ο φίλοι του Γαλιλαίου είχαν εξαφανιστεί όλοι, ακόμη και οι κοντινοί του που έτρωγαν τρία χρόνια μαζί ψωμί και αλάτι. Εκείνοι που βρέθηκαν εκείνο το πρωινό στην αυλή του Πραιτορίου, ήταν του Βαραββά του ήρωα πατριώτη όπως πίστευαν οι φίλοι του, και οι οπαδοί των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων του Ιερατικού Συμβουλίου που είχε αποφασίσει την καταδίκη και εκτέλεσή του.

Ήταν φανερό τι θα φώναζαν σε λίγο όλοι. Ένα όνομα ακούστηκε εκείνο το πρωινό, όπως ήταν φυσικό και ο Πόντιος Πιλάτος για να τους περιπαίξει πάλι, επειδή είχε διαπιστώσει από καιρό ότι αυτούς που είχε μπροστά του διύλιζαν τον κώνωπα και κατάπιναν την κάμηλον, έδωσε διαταγή να γραφτεί πάνω στο σταυρό του κατάδικου στα ελληνικά, στα λατινικά και στα εβραϊκά: «AYTOΣ EINAI O BAΣIΛIAΣ TΩN IOYΔAIΩN» παρά τις διαμαρτυρίες των αντιπροσώπων του Ιερατικού Συμβουλίου.

Τα υπόλοιπα ακολούθησαν τη γνωστή και συνηθισμένη διαδικασία μετά, τίποτα άξιο μνείας για τους ιστορικούς, ενός περιστατικού από τα δεκάδες που γινόταν κάθε μέρα σ΄ όλη την επικράτεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Επίλογος

27 χρόνια μετά άρχισε ο δεκάχρονος επαναστατικός ιουδαϊκός πόλεμος για την απελευθέρωσης της Παλαιστίνης, μέγα γεγονός για τους ιστοριογράφους των πολέμων.

Η Ρωμαίοι νίκησαν, πνίγοντας στο αίμα την επανάσταση, ισοπεδώνοντας την Ιερουσαλήμ. Κρανίου τόπο θύμιζε η Ιερουσαλήμ και άλλες πόλεις που επαναστάτησαν, σαν τον κρανίο τόπο του υψώματος που σταύρωναν τους κατάδικους.

Σε κάποια υπόγεια, σπηλιές, στοές, μυστικές κρύπτες, κάποιοι άνθρωποι συναντιόντουσαν πότε φανερά και πότε κρυφά, αποκαλούμενοι μεταξύ τους Αδελφοί Χριστιανοί.

Οι Αδελφοί Χριστιανοί κάθε Κυριακή κάνανε το Τραπέζι της Αγάπης, σε ανάμνηση του Γαλιλαίου Χριστού που λίγες ώρες πριν τον συλλάβουν, στο Δείπνο του ΑΖΥΜΟΥ ΑΡΤΟΥ του Πάσχα των ιουδαίων, έπλενε τα πόδια των καλεσμένων του σε ανάμνηση και υπενθύμιση των Λόγων και Πράξεων της Αγάπης που τους είχε διδάξει και για το Λόγο των γεγονότων που θα ακολουθούσαν μέχρι τη σταύρωσή του.

Τίποτα άξιο ιστορικής μνείας για κάτι που άρχιζε σαν το κόκκο του σιναπιού και σαν το μικρό κόκκο του ζυμαριού αθέατα από τις κλαγγές των όπλων που λυσσομανούσαν γύρω τους.

Β.Πάνος