2050 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

Οι Επεμβάσεις της Δύσης το 36 π.Χ σε χώρες της Ανατολής

Πριν από 2056 χρόνια η  Ρώμη μετά την ολοκλήρωση της κατάκτησης των ελληνικών πόλεων-κρατών και άλλων ομόσπονδων ελληνικών συμπολιτειών το ενδιαφέρον της νέας ισχυρής στρατιωτικής δύναμης της Δύσης, στράφηκε προς την Ανατολή.

Χώρες όπως η Μικρά Ασία, Εύξεινος Πόντος, Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Συρία και Φοινίκη, εδάφη των Μακεδονικών κτήσεων του Μ. Αλέξανδρου περιήλθαν σιγά, σιγά στη Ρώμη στη νέα υπερδύναμη.

Οι δυο μεγάλες παραδοσιακές θρησκείες, της Δύσης, υπό την ελληνική εκδοχή της, «ο θεός μιλά μέσα από τη φύση» και της Ανατολής, υπό την εβραϊκή εκδοχής της, «ο θεός είναι ένας», κάτω από τη ρωμαϊκή κυριαρχία είχαν μετεξελιχθεί και οι δυο εκδοχές Δύσης και Ανατολής στη θεοποίηση των βασιλέων και των αυτοκρατόρων.

Το πολιτικό σύστημα της Άμεσης Δημοκρατίας των Πολιτών της ελληνικής εκδοχής , μετεξελίχθηκε σε δημοκρατία των αντιπροσωπευτικών συγκλητικών, της ρωμαϊκής εκδοχής, παραχωρώντας  σε περιφερειακούς βασιλείς των κατακτημένων και εξαρτημένων περιοχών κληρονομικά δικαιώματα βασιλείας εφ΄΄όρου ζωής, εξαρτημένους υπό Ρωμαίο έπαρχο.

Μια σκοτεινή εποχή που για τη διατήρηση της δυτικής αυτοκρατορικής εξουσίας και της εξαρτημένης εξουσίας των περιφερειακών βασιλέων και σατραπειών στις κατακτημένες χώρες της Δύσης και της Ανατολής η καταστολή κάθε ανταρσίας αντιμετωπίζονταν με πολύ σκληρά και βάρβαρα μέτρα.

Τη δεκαετία 4 π.Χ-4.μ.Χ, μετά το θάνατο τον Μ. Ηρώδη όταν έγινε ο διαμοιρασμός διαδοχής της Παλαιστίνης ανάμεσα στα τρία παιδιά του, ο Ηρώδης Αρχέλαος πήρε τα εδάφη της Ιουδαίας, της Σαμάρειας και της Ιδουμαίας. Ο Ηρώδης Αντίπατρος την τετραρχία της Γαλιλαίας & Περαίας και ο Ηρώδης Φίλιππος τα εδάφη της Πανειάδος, Γαυλανίτιδος, Βαταναίας & Τραχωνίτιδος.

Η διαδοχή αυτή επέφερε μεγάλες πολιτικο-θρησκευτικές συγκρούσεις και εξεγέρσεις σ΄όλη την Παλαιστίνη. Το 4 π.Χ., όταν ο Ηρώδης Αρχέλαος βρίσκονταν στη Ρώμη για να παραλάβει το βασιλικό σκήπτρο των εδαφών του ξέσπασαν ταραχές στην Ιερουσαλήμ της Ιουδαίας, εξαιτίας της αρπακτικής φορολογικής πολιτικής που ασκούσε η Ρώμη, αναγκάζοντας τις ρωμαϊκές στρατιωτικές δυνάμεις και τις φρουρές να οχυρωθούν σ΄ενα  κοντινό φρούριο.

Στην Ιδουμαία επαναστάτησε ο βασιλικός στρατός και στην ελληνιστική Περαία ο ονομαζόμενος Σίμων, αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς και κατόπιν επιτέθηκε με τους οπαδούς του στα βασιλικά ανάκτορα της Ιεριχούς καίγοντάς τα, ενώ άλλοι Περαΐτες έκαψαν τα ανάκτορα που βρισκόταν στην πόλη Βηθαράμαθα κοντά στον Ιορδάνη.

Δέκα χρόνια μετά το 6 μ. Χ. ξέσπασε η εξέγερση των Ζηλωτών με επικεφαλής το επονομαζόμενο Ιούδα τον Γαυλωνίτη κατά τη διάρκεια της απογραφής του Κυρήνιου για είσπραξη φόρων. Το κίνημα των Ζηλωτών είχε εθνικοαπελευθερωτικές τάσεις και πίστευαν και επιζητούσαν την αναγνώριση του θεού ως μοναδικού Κύριου και κυβερνήτη της ζωής τους, απαγορεύοντάς τους να δεχθούν την κυριαρχία και την καταβολή οποιαδήποτε φόρου υποτέλειας στη Ρώμη.

 Όλες αυτές εξεγέρσεις καταπνίγηκαν στη συνέχεια από την επέμβαση των δυτικών ρωμαϊκών λεγεώνων συνεπικουρούμενοι από μισθοφόρους άλλων κατακτημένων λαών. Αφήνοντας πίσω τους μια βαθιά απογοήτευση στους εξεγερμένους, κι ένα καθεστώς τρόμου, συνεχών διωγμών, άγριου κυνηγητού των απογόνων των πρωταιτίων της εξέγερσης και ασφυκτικό ιδεολογικό-πολιτικό και θρησκευτικό έλεγχο της κοινωνικής ζωής.

Μέσα σ΄αυτό το καθεστώς τρόμου οι μόνοι που αντιστέκονταν ακόμη στην κυριαρχία της Ρώμης ήταν το κίνημα των Εσσαίων, το οποίο διαπνέονταν από κανόνες κοινοκτημοσύνης(κομουνιστικής οργάνωσης), ως προς την οργάνωση της κοινωνικής τους ζωής, πιστεύοντας στον ερχομό της Βασιλείας του Θεού με επικεφαλής τον Διδάσκαλο της Δικαιοσύνης. Κίνημα που ωστόσο δεν στρέφονταν άμεσα κατά της ρωμαϊκής κυριαρχίας της δύσης, αλλά εναντίον της θρησκευτικής ιερατικής ιουδαϊκής ηγεσίας, την οποία κατηγορούσε ότι αποτελούσε το όπιο του ιουδαϊκού λαού, αποκοιμίζοντας κάθε δυνατότητα ανεξαρτησίας και απεξάρτησης από την επικυριαρχία των δυτικών δυνάμεων.

Δεύτερο αντιστασιακό κίνημα ήταν των Σικάριων, οι οποίοι προέρχονταν από το κίνημα των Ζηλωτών μετά τη συντριβή του Ιούδα τον Γαυλωνίτη, επιχειρώντας δολοφονικές απόπειρες σημαντικών προσώπων τόσο των Ρωμαίων όσο και προσώπων της εξαρτημένης τοπικής εγκάθετης εξουσίας.

Οι δυο μεγάλες πολιτικοθρησκευτικές παρατάξεις των Φαρισαίων(της κεντροαριστεράς) και των Σαδδουκαίων(της κεντροδεξιάς), η μεν δεύτερη ήταν πάντα με τη Δύση-Ρώμη, η δε πρώτη μετά την αποτυχία της εξέγερσης των Ζηλωτών είχε πια συμβιβαστεί με την υπάρχουσα πολιτική, θρησκευτική και κοινωνική πραγματικότητα.

Μετά από 26 χρόνια από τη συντριβή της εξέγερσης των Ζηλωτών εμφανίστηκε ένας νέος κήρυκας ιδεών, με το όνομα Ιωάννης. Ιουδαίος στη καταγωγή και γιος λευίτη Ιουδαίου ιερέα που είχε στηρίξει την εξέγερση των Ζηλωτών και ως εκ τούτου για πολλά χρόνια ήταν περιπλανώμενος, ως συνήθης ύποπτος του μετέπειτα καθεστώτος, όπως είχε διαμορφωθεί μετά την επέμβαση των δυτικών ρωμαϊκών λεγεώνων του Νόμου και της Τάξης.

Το κήρυγμα του Ιωάννη δεν στρέφονταν άμεσα εναντίον της δυτικής ρωμαϊκής κυριαρχίας, αλλά εναντίον των διεφθαρμένων τοπικών βασιλίσκων, οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους και την υποτέλεια τους διέφθειραν τον λαό, καλώντας και κηρύσσοντας βάπτισμα Μετάνοιας και Λιτής ζωής, για τον ερχομό της Βασιλείας του Θεού.

Σ΄αυτά τα τρία αντιστασιακά  κινήματα των Ιουδαίων και το κήρυγμα του Ιωάννη προστέθηκε και ένα τέταρτο κήρυγμα ιδεών, με εντολές ενός θεού πέρα από τον ιουδαϊκό Μωσαϊκό Νόμο και της προφορικής παράδοσης του ιουδαϊσμού. Ο νέος κήρυκας επαγγέλλονταν την ειρήνη, τη συναδέλφωση, και την αλληλεγγύη όλων των λαών της γης, χωρίς κανένα διαχωρισμό φύλου, χρώματος, έθνους, φυλής, θρησκείας, κοινωνικής τάξης και καταγωγής.

Ορίζοντας τον θεό, Πατέρα όλων των ανθρώπων τη γης, και τον ορισμό μιας Αγάπης που ποτέ δεν είχε ακουστεί μέχρι τότε. Ο κήρυκας αυτού του μηνύματος ονομάζονταν Ιησούς, με καταγωγή από τη Ναζαρέτ, (προάστιο της ελληνιστικής Σέπφωρης της Γαλιλαίας). Με θετό πάτερα, ξυλουργό στο επάγγελμα, και γεννημένος από ανύπαντρη έγκυο μητέρα.

Γεγονός, που παρά τη μετέπειτα τέλεση του γάμου της μητέρας του με τον ξυλουργό  Ιωσήφ, το μπούλινγκ που ήδη είχε ξεμυτήσει στη μικρή κοινότητα της Ναζαρέτ δεν υπόσχονταν καμιά ειρηνική συμβίωση και ανοχή της τοπικής κοινωνίας, προσκολλημένη αυστηρά σε θρησκευτικούς και κοινωνικούς γαμήλιους κανόνες έναντι των εγκύων γυναικών πριν από το γάμο.

Το κοινωνικό μπούλινγκ τόσο της μητέρας του Μαριάμ, όσο και του Ιησού ανάγκασε τον Ιωσήφ σε μια χρόνια περιπλάνηση σε άνυδρους τόπους προς αποφυγή δυσάρεστων σχολίων για τον μικρό Ιησού μέχρι τη εφηβεία του, αποφεύγοντας μια κοινωνία με μισαλλόδοξες κοινωνικές παραδόσεις τιμωρίας, που ίσχυαν μόνο για τον λαό, ενώ η άρχουσα τάξη μπορούσε να παραβεί κάθε θρησκευτικό νόμο και άλλο νομότυπο κοινωνικό θεσμό.

Το κίνημα του Ιωάννη εξασθένησε μετά τη δολοφονία του, από τον Ηρώδη Αντίπατρο βασιλέα της Γαλιλαίας, για τις κατηγορίες εναντίον του για τη διεφθαρμένη εξουσία που ασκούσε και πολλοί ακόλουθοι και πιστοί του προσκολλήθηκαν στο νέο κήρυκα Ιησού τον Ναζωραίο.

Αλλά εκείνη την εποχή και ότι προηγήθηκε, το πανανθρώπινο μήνυμα του κηρύγματος του Ιησού ήταν αδύνατον και να το επικοινωνήσει κανείς εύκολα και να το εισπράξει ένας λαός με βαθιές εθνικές καταβολές, έχοντας ακόμη την αντίληψη ότι ήταν ο περιούσιος λαός του θεού.

Χαρακτηριστική ήταν η χαρωπή αντίδραση του Ιησού όταν οι μαθητές του μετέφεραν την είδηση ότι τον αναζητούν Έλληνες για να τον γνωρίσουν, ξέροντας προφανώς την οικουμενικότητα του ελληνικού πολιτισμού, ζώντας και ο ίδιος κοντά σε πολλές ελληνιστικές πόλεις και ιουδαίους που γνώριζαν την ανεκτικότητα των Ελλήνων σε πολλά θρησκευτικά και κοινωνικά θέματα.

Το κήρυγμα του Ιησού στρεφόταν εναντίον των δύο μεγάλων πολιτικών παρατάξεων της εποχής του, των φαρισαίων της κεντροαριστεράς και των Σαδδουκαίων της κεντροδεξιάς, συμβιβασμένοι με τη θρησκευτική ηγεσία που την συναποτελούσαν με στελέχη τους, με αντίτιμο την προνομιακή οικονομική επιβίωση τους που τους εξασφάλιζε η δυτική ρωμαϊκή επικυριαρχία, αδιαφορώντας για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού που το αποτελούσαν οι δούλοι, χωρίς κανένα ιδιόκτητο μέσο εργασίας.

Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ανήκε από τη μεριά της μητέρας του σε προνομιακή οικογένεια που είχε ιδιόκτητα μέσα εργασίας (κτήματα) και από τη μεριά του θετού πατέρα του Ιωσήφ που είχε ιδιόκτητο εργαστήριο ξυλουργικών εργασιών, αλλά ο ίδιος τα αρνήθηκε όλα, εγκατέλειψε την πατρογονική εστία του, ζώντας περιπλανώμενος, χωρίς σπίτι και προσκέφαλο να κλίνει την κεφαλή του.

Μετά τη σύλληψη και την καταδίκη του από τη θρησκευτική ιερατική ιουδαϊκή ηγεσία με την κατηγορία ότι το κήρυγμα του αποτελούσε αίρεση, έναντι της ιουδαϊκής θρησκείας, προκαλώντας σχίσμα, ταραχές και το ενδεχόμενο τιμωρητικής επέμβασης της Ρώμης η ιερατική ηγεσία τον παρέδωσε  στον Ρωμαίο έπαρχο της Ιερουσαλήμ, κρίνοντάς τον ένοχο κηρυγμάτων που στοχεύουν στην ανατροπή και της ρωμαϊκής ηγεσίας, ζητώντας τον θάνατό του.

Ο Ρωμαίος έπαρχος δέσμιος της καταγγελίας, προερχόμενη από την ανώτατη θρησκευτική ηγεσία του Ιερατικού Συνεδρίου, διέταξε τη σταυρική θανάτωση του Ιησού.

Οι στενοί ακόλουθοι του κηρύγματος του Ιησού που αποτελούσαν μια μεγάλη ομάδα από άνδρες και γυναίκες κάθε φυλής και γλώσσας, στηρίζοντάς και βοηθώντας τον στις περιοδείες κηρύγματός του, απογοητευμένοι, τρομαγμένοι και απορημένοι, από την έκβαση των γεγονότων, σκόρπισαν μετά το κύμα τρομοκρατίας που εκδηλώθηκε εναντίον όσων οι ιερατικές αρχές θεωρούσαν συνοδοιπόρους του.

Μετά από 2 μήνες από τη σταυρική εκτέλεση του Ιησού εμφανίστηκαν ακόλουθοι του Ιησού κάθε φυλής, φύλου και γλώσσας σε κοινή μάζωξη, όπου οι παρόντες διακηρύξανε την πίστη τους στο κήρυγμα του Ιησού από την Ναζαρέτ ότι ήταν του Χριστού=Μεσσία που ανέμεναν χρόνια, δηλώνοντας την απόφαση τους να συνεχίσουν το κήρυγμα του

Το κίνημα των Χριστιανών που εμφανίστηκε μετά από εκείνη τη μάζωξη, υπέστη από την πρώτη μέρα εμφάνισή του τον διωγμό των ιερατικών αρχών, ιδιαίτερα εκ των στελεχών της κεντροαριστεράς παράταξης(Φαρισαίων).

Αυτός ο πρώτος διωγμός δημιούργησε την ανάγκη οργάνωσής των χριστιανών, δηλώνοντας εξαρχής το θεμέλιο λίθο των οργανώσεων τους, ιεραρχία, κανόνες και το ουσιαστικότερο η διακήρυξη του αληθινού Μηνύματος του κηρύγματος του Ιησού), με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες από τους πιστούς και τα μέλη της κάθε οργάνωσης, κατά το ελληνικό πρότυπο των Εκκλησιών των Δήμων.

Η πρώτη Χριστιανική ΕΚΚΛΗΣΙΑ (χριστιανική οργάνωση), της Ιερουσαλήμ, περνώντας όλα τα στάδια της οργάνωσης της με σκληρές και επίμονε διαμάχες, λύνοντάς τις όποιες αντιγνωμίες με το θεμέλιο λίθο των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών επεκτάθηκε παρά τους διωγμούς και στις κοντινότερες πόλεις και περιοχές, δημιουργώντας πλείστες αυτοδύναμες χριστιανικές οργανώσεις(εκκλησίες).

Μετά από χρόνια η κατάργηση του αμεσοδημοκρατικού τρόπου εκλογής των οργάνων (ιεραρχίας, κανόνες, διακήρυξη του αληθινού Μηνύματος του κηρύγματος του Ιησού), η κατάργηση του πνεύμονα που τις κρατούσε ζωντανές, ήταν η αιτία που πολλές εξ αυτών κατάντησαν με τα χρόνια νεκρές.

Αυτές οι νεκρές χριστιανικές εκκλησίες οδήγησαν και οδηγούν τον κόσμο ακόμη σε μεσαιωνικές αντιλήψεις, στρατιωτικές επεμβάσεις, πραξικοπήματα, κι αυτές είναι που στηρίζουν ακόμη τον κάθε Καίσαρα της κάθε εποχής.

22/4/2022

Βασίλης Πάνος

Φώτο εξώφυλλου: Η Ταφή, 1569, Αθήνα, Εθνική Πινακοθήκη. Δομήνικος θεοτοκόπουλος(El Greco).

Φωτο χάρτης: Βικιπαίδεια