23 Αυγούστου 1881 ΤΡΙΚΚΗ –ΤΡΙΚΑΛΑ

Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Η Θεσσαλία εξακολουθεί να ζει ακόμη με μύθους που καλλιεργούνται έντεχνα στους κήπους μιας ιστοριογραφίας που αποσιωπά και διαστρεβλώνει τα πραγματικά γεγονότα

Την 22α  Αυγούστου 1881 η Θεσσαλία  βρισκόταν υπό την κυριαρχία των τελευταίων συνταγματικών αλλαγών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και κάτω από τoν πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο των Προστατριών Μεγάλων Δυνάμεων εκείνης της εποχής, Αγγλίας, Γαλλίας, Αυστροουγγαρίας και Ρωσίας.

Οι χριστιανοί κάτοικοι της επαρχίας Τρικάλων υπερτερούσαν κατά πολύ έναντι των Οθωμανών(κατά την απογραφή του 1881 ζούσαν 35.000 χριστιανοί, έναντι 900 Οθωμανών και στις άλλες επαρχίες των Τρικάλων ουδείς Οθωμανός, έναντι 21.000 χιλιάδων χριστιανών). Οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης ήταν Βλάχοι των ορεινών κοινοτήτων του Ασπροποτάμου και της Πίνδου.

Οι σχέσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του ελληνικού βασιλείου,  ήταν τόσο χαλαρές που ανώτεροι αξιωματούχοι διοργάνωναν κυνηγετικά σαφάρι με Οθωμανούς αξιωματούχους σ΄όλη την περιφέρεια της Θεσσαλίας.

Δεσπόζουσα θέση είχε ο πύργος του οθωμανικού ρολογιού μέσα στο Βυζαντινό κάστρο, στη φωτό τμήμα του τουρκομαχαλά της Παλιάς πόλης.

Η στρατιωτική εισβολή του ελληνικού στρατού το 1878 στη Θεσσαλία χαρακτηρίσθηκε ως «διπλωματικός πόλεμος»,  καθότι παράγοντες των Προστατριών Ευρωπαϊκών Δυνάμεων δεν ήθελαν μια ολοκληρωτική νίκη των Ελλήνων και στρατιωτική απελευθέρωση της Θεσσαλίας.  Ο νικηφόρος ελληνικός  στρατός αποσύρθηκε γρήγορα, επαναστατώντας ένα μέρος των αξιωματικών της ηγεσίας του στρατού με την καταγγελία περί προδοσίας του, (ΟΙ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. Εκδόσεις«Αγαπώ την πόλιν» του Β. Πάνου).

Οι Προστάτριες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις και δη η Αγγλία δεν ήθελε μια στρατιωτική λύση, γιατί θα περιπλέκονταν το ιδιοκτησιακό καθεστώς της θεσσαλικής γης μετά την απελευθέρωση και αναγκαστικά θα έπρεπε να μοιραστεί η γη στους δικαιούχους Θεσσαλούς ισότιμα, κάτι που δεν ίσχυε ούτε για τους αγρότες των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών.

Για αυτό το λόγο σταμάτησαν την προέλαση του ελληνικού στρατού, βοηθώντας τους Οθωμανούς και πιέζοντας τους οπλαρχηγούς, δημογέροντες και προεστούς των ορεινών κοινοτήτων να απόσχουν από κάθε επαναστατική και στρατιωτική δράση στη συνέχεια.

Πώς είδαν την Επιστράτευση του 1878 οι γελοιογράφοι της εποχής

Με μια νίκη του ελληνικού στρατού διακυβεύονταν τα ιδιοκτησιακά συμφέροντα του μεγαλύτερου σιτοβολώνα των Βαλκανίων των Προστάτιδων Ευρωπαϊκών Μεγάλων Δυνάμεων που η αξία του ήταν ίση με την αξία των πετρελαιοφόρων περιοχών σήμερα.(Οι σιτοβολώνες τότε ήταν ο αναγκαίος χρυσός και η απαραίτητη διατροφική ενέργεια για τη διατήρηση των αυτοκρατορικών ευρωπαϊκών στρατών).

Οι Ευρωπαϊκές Μεγάλες Δυνάμεις δεν ήθελαν να αλλάξει το φεουδαρχικό ιδιοκτησιακό καθεστώς της Θεσσαλίας. Μεγάλα κέρδη είχαν και αξιωματούχοι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας  από την προσάρτηση-μνημόνιο, γιατί πληρώθηκαν αδρά για τα εγκαταλειμμένα εδάφη τους και μαζί τους επωφελήθηκαν και τσιφλικάδες και άλλοι μεγαλοκτηματίες που έγιναν κυρίαρχοι της θεσσαλικής πεδιάδας, προερχόμενοι από πόλεις των βαλκανικών εδαφών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η συνταγή για τον αποικιακό έλεγχο των χωρών, κάτι που ισχύει μέχρι και σήμερα ήταν η εξής: Δημιουργείς έναν στημένο πόλεμο, μέχρι εκεί που θέλεις να πάνε τα πράγματα, συντηρείς ύστερα μια εμφύλια διαμάχη στις στρατιωτικές δυνάμεις τους και έπειτα τους κατηγορείς ότι παραβίασαν τις διεθνείς συνθήκες.

Στο τέλος του φορτώνεις και τα σπασμένα του πολέμου(χρέος) και έχεις έτοιμη τη συνταγή να τους επιβάλεις όποιο μνημόνιο θέλεις και όποιο καθεστώς εξάρτησης και ελέγχου επιδιώκεις.

Οι Προστάτριες Μεγάλες Δυνάμεις με επικεφαλής τη Γερμανία έκλεισαν τη μια πόρτα, σταματώντας τον ελληνικό στρατό που προέλασε νικηφόρα στη Θεσσαλία και άνοιξαν την άλλη πόρτα για τον έλεγχό της, μεταβιβάζοντας τη Θεσσαλία σε πλούσιους παράγοντες (τραπεζίτες) της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας των Βαλκανικών εδαφών, φέροντες  χριστιανικά ονόματα.

7 μεγαλοτραπεζίτες και οικονομικοί παράγοντες της οθωμανικής αυτοκρατορίας αγόρασαν το μεγαλύτερο παραγωγικό κομμάτι γεωργικών εδαφών και αγαθών, έχοντας φεουδαρχική νοοτροπία του 18ου  αιώνα, με επιστάτες των τσιφλικιών τους που ενίοτε εφάρμοζαν το καθεστώς της απόλαυσης της πρώτης νύχτας των νεονύμφων κι άλλα προνόμια ζωής και θανάτου πάνω στους υποτακτικούς τους.

Την 23η  Αυγούστου του 1881 η Θεσσαλία ξημέρωσε σ΄ ένα καθεστώς που έφερε την υπογραφή μιας συνθήκης αποικιακού ελέγχου και εξάρτησης της Θεσσαλίας σε νέους αφέντες, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,  των Προστατριών Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης, και παραγόντων του  ελληνικού βασιλείου.

Από τη συνθήκη -μνημόνιο επωφελήθηκαν κοτζαμπάσηδες που διατήρησαν τον έλεγχο των πόλεων, κωμοπόλεων και κοινοτήτων και θρησκευτικοί αξιωματούχοι που επαύξησαν τον έλεγχο των μητροπόλεων, των μοναστηριών, των πιστών και των μεγάλων κτημάτων τους (βακούφια).

«Οι κοτζαμπάσηδες ήταν χωρισμένοι σε δύο παρατάξεις και καθεμιά ακολουθούσε και υπηρετούσε αντίστοιχη τουρκική παράταξη. Κάθε παράταξη ήθελε να έχει την εξουσία, για να διοικεί τον τόπο και να πλουτίζει. Για να αποκτήσει την εξουσία η μια ή η άλλη παράταξη, έστελνε στον σουλτάνο αντιπροσώπους της, για να προστατέψουν τάχα τους ραγιάδες από τις καταχρήσεις των Τούρκων, ενώ στην πραγματικότητα τους έστελναν για να διώξουν τους αντιπάλους τους από την εξουσία και να την πάρουν αυτοί. Όλα τα έξοδα που γίνονταν για την αποστολή και διαμονή των αντιπροσώπων στην Κωνσταντινούπολη από τον ίδιο τον ραγιά πληρώνονταν. Και η μια και η άλλη φατρία ξόδευαν, και οποιαδήποτε έπειτα φαινόταν νικήτρια και είχε και πασά δικό της, όλα τα έξοδα τα φόρτωνε στους ραγιάδες.» Φωτάκου, «Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επανάστασης»

Η αναχώρηση των οθωμανικών στρατευμάτων την 23η Αυγούστου από τα Τρίκαλα (όχι των Οθωμανών κατοίκων και διοικητικών και θρησκευτικών αρχών που παρέμεινα μέχρι το 1921), πραγματοποιήθηκε υπό τον έλεγχο μιας Διεθνούς Επιτροπής των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης, η οποία παράγοντές της κατά την παραμονή τους λεηλάτησαν πολλά αρχαία και θρησκευτικά μνημεία, αρχαιολογικούς χώρους-βιβλιοθήκες μοναστηριών, παίρνοντας εικόνες και άλλα θρησκευτικά κειμήλια και βιβλία.

Μετά την πρώτη λεηλασία, της θεσσαλικής γης και των αρχαιολογικών θησαυρών ακολούθησαν εκπρόσωποι αρχών του ελληνικού βασιλείου που επάνδρωσαν διάφορες υπηρεσίες των θεσσαλικών πόλων και κωμοπόλεων, καθώς και πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες , οι οποίοι με παλούκια, συρματοπλέγματα, σκυλιά, οπλισμένους επιστάτες, εικονικά συμβόλαια και Κωνσταντινάτα χρυσόβουλα λεηλάτησαν βουνά, λίμνες, ποτάμια, λόφους και δάση.

Οι Θεσσαλοί την 23η Αυγούστου ξύπνησαν σ΄ένα καθεστώς φεουδαρχίας Δυτικού τύπου, ερχόμενοι απ΄ένα καθεστώς φεουδαρχίας Ανατολικού τύπου 400 χρόνων.

Λάρισα. (Γενί Σεχίρ. Yenişehir) η δεύτερη πόλη της Θεσσαλίας(Ανατολική Θεσσαλία). Πόλη  Οθωμανών. Τα οθωμανικά μνημεία της Λάρισας ήταν επιβλητικά και οι Οθωμανοί κάτοικοι πολυάριθμοι στην πόλη  και στις άλλες επαρχίες της. (8.500, Οθωμανοί, έναντι 24.000 χριστιανών στην επαρχία Λάρισας και 10.000 Οθωμανοί, έναντι 35.000 χριστιανών στις άλλες επαρχίες, σύμφωνα με την απογραφή του 1881). 

Το αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης  ήταν να επιβραδύνεται συνεχώς η προσαρμογή των κατοίκων της Θεσσαλίας στα νέα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, πολιτιστικά και επιστημονικά δεδομένα που κινούν τα νήματα της προόδου μιας κοινωνίας, η οποία ενσωματωμένη σ΄ένα αποικιακό τύπου και ελέγχου βασίλειο, αδυνατούσε να βρει την κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ταυτότητά της.

Μετά από 140 χρόνια, από το 1878 και 200  χρόνια από το 1821 η Θεσσαλία εξακολουθεί να ζει ακόμη με μύθους που καλλιεργούνται έντεχνα στους κήπους μιας ιστοριογραφίας που αποσιωπά και διαστρεβλώνει τα πραγματικά γεγονότα για να διαιωνίζεται ένα καθεστώς αποικιακού ελέγχου των κυρίαρχων Προστατριών Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, τοπικών λεβαντίνων πολιτικών, νεοκοτζαμπάσηδων με τη βοήθεια ενίοτε θρησκευτικών αξιωματούχων  κι άλλων μέσων χειραγώγησης.

Μύθος ή Πραγματικότητα ; «1881 Η απελευθέρωση της Θεσσαλίας». Αναχώρηση των Οθωμανών. Βασίλη Πάνου. Εκδόσεις. ΑΓΑΠΩ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ