Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΕΩΡΩΝ

Ο ΧΩΡΑΦΟΦΑΓΟΣ MONAXOΣ

Οι αγρότες της Θεσσαλίας μετά το 1881 δεν κληρονόμησαν γη και περιοχή ελεύθερη, αλλά μόνο το ιδιοκτησιακό καθεστώς του διακανονισμού που έκαναν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις με επικεφαλής και πάλι τη Γερμανία, ερήμην των ελληνικών κυβερνήσεων, με το Μνημόνιο κατοχής και ξεπουλήματος της Θεσσαλικής γης(1878-81).

Μεγάλο μέρος της γης ανήκε στις κατά τόπους εκκλησιαστικές αρχές και όχι μόνο, τα λεγόμενα βακούφια, τα οποία κατείχαν και επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά οι περισσότερες εκτάσεις αποκτήθηκαν από τις εκκλησιαστικές αρχές από αμφισβητούμενους δικαιούχους, όπως λίμνες, βουνά, παραποτάμιες εκτάσεις, όρη, δάση και παραθαλάσσιες περιοχές.

Μετά τα μνημονιακά δεδομένα της προσάρτησης άρχισαν να αναπτύσσονται τα πολιτικοκοινωνικά κινήματα στη Θεσσαλία με κορυφαίες εξεγέρσεις  στο Κιλελέρ (1910) και στα Τρίκαλα (1925).

Ένα από τα πολλά επεισόδια εκείνων των ημερών γράφτηκε στη γειτονική Καλαμπάκα και στο Καστράκι. Μια κωμόπολη κοντά στα Τρίκαλα(20 χιλ) που είναι στα ριζά και κάτω από τους  βράχους των Μετεώρων και των Μοναστηριών.

Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

Την εποχή της εξέγερσης του 1925 επικεφαλής σε μια Μονή των Μετεώρων ήταν ένας καλόγερος, οποίος πριν ασπασθεί τον σχήμα του μοναχικού βίου υπηρέτησε τη θεατρική τέχνη ως ηθοποιός σε διάφορα θεατρικά σχήματα των Αθηνών, ο οποίος αποδείχθηκε καλός και στην θεατρική ιερουργική τέχνη, η οποία ουδόλως υπολείπεται της δραματικής τέχνης των αρχαίων υμών προγόνων μας.

Δεν γνωρίζουμε εάν υπήρξε και εις τη θεατρική τέχνη τόσο σπουδαίος ηθοποιός, αλλά εις την τέχνη του «λαδώματος» και της «μίζας», μια υψηλή τέχνη εκείνης της εποχής, ήταν ασυναγώνιστος. Διότι εξαγόρασε τα πάντα και τους πάντες και πέτυχε τα κτήματα της Μονής, να κηρυχθούν εξαρχής αναπαλλοτρίωτα καθ΄ον χρόνο εφαρμόσθηκε ο περί απαλλοτριώσεως νόμος. Ίσως να τον βοήθησαν και άλλες δυνάμεις για να μπορέσει να εξαφανίσει σε μια νύκτα όλα τα κτήματα, καθιστώντας αυτά αόρατα.

Δεν επρόκειτο βέβαια περί θάματος, αλλά έργο των χειρών του καλόγερου, ο οποίος ενεχείρισε εις παλάμες ανωτέρων αρχών την ανάλογη «μίζα», δια να κινήσει τις διαδικασίες της μη απαλλοτριώσεως, η οποία «μίζα» δεν ήταν μία και διαπαντός αλλά καθ΄ έκαστον έτος λάμβαναν αρχές και πρόσωπα τις σχετικές δόσεις.

Αλλά, το σπουδαιότερο ήταν ότι δεν αρκέστηκε στη δική του «μίζα», κοινώς δωροδοκία, δια να αποκτήσει το απαλλακτικό χρυσόβουλο της Μονής, κατά το οποίο έγινε κυρίαρχος  και ιδιοκτήτης πέραν των 100.000 χιλ. στρεμμάτων γης, μετά  γάργαρων ρυακιών, δροσερών πηγών, λιμνών και πυκνού δάσους όλων των ποικιλιών των δέντρων κι άλλων πλουσίων βοσκοτόπων.

Με την ιδιότητα του “αγίου ανδρός” που απέκτησε εν συνεχεία, που τον βοήθησε να αποφύγει τη διαταγή-νόμο του υπουργού Γεωργίας, από την επιτροπή, η οποία διατάχθηκε δια του προϊστάμενου του γραφείου Εποικισμού Τρικάλων-Καλαμπάκας να μεταβεί εις εκτέλεση της εντολής της απαλλοτριώσεως, και ω του θαύματος, με τη βοήθεια της «μίζας» κατά τον δρόμο προς Καλαμπάκα η εντολή της εκτέλεσης λοξοδρόμησε και τοποθετήθηκε εις το Αρχείο του ελληνικού χαρτοβασιλείου και ετάφη δια παντός, ο αθεόφοβος καλόγερος προχώρησε εκτός των χερσαίων κτημάτων τα οποία απέκτησε, να αποκτήσει ως φαίνεται εκ του σχετικού δημοσιεύματος, και αστική γη εντός των ορίων του οικισμού της κωμοπόλεως Καλαμπάκας και Καστρακίου.

Ήθελε να αποκτήσει όλα τα βοσκοτόπια πέριξ των δυο κωμοπόλεων, όπου οι γιδοβοσκοί έβοσκαν τα ποίμνια τους, επιστρατεύοντας όλη τη δραματική του τέχνη δια της δωροδοκίας κι άλλων σκοτεινών τεχνών της μαγγανείας κατόρθωσε δια ψευδών μαρτυριών εις την δίκη, τη διεκδίκηση εδαφών κι άλλης μονής πλησίον της δικής του, να εγείρει αγωγή κατά του χωριού Καστρακίου και ευρισκόμενος στο ακροατήριο και κληθείς υπό του ειρηνοδίκου Καλαμπάκας, ορκίσθηκε επί της ιεροσύνης του ότι οι Καστρινοί είναι άρπαγες, αφορισμένοι, δαίμονες και βοσκάν λαθραία στην περιοχή τα πρόβατά τους, των οποίων από την εποχή του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου τα εν λόγω βοσκήσιμα λιβάδια τα είχε δώσει προίκα εις την αδελφή του κουνιάδου του Βασιλείου, της εξαδέλφης του Νικηφόρου, η οποία όταν πέθανε τα παραχώρησε εις τη γείτονα αυτού Μονή των Μετεώρων.

Μπροστά σε αυτή την απόδειξη του μάρτυρος καλόγερου και τόσων έγκυρων χρυσόβουλων, των οποίων ένα έφερε και έγγραφη επιβεβαίωση της δυναστείας των Κομνηνών, ο ειρηνοδίκης πείστηκε και κατοχύρωσε τα βοσκοτόπια γύρω από το Καστράκι και την  Καλαμπάκα στη γειτονική  Μονή, περιορίζοντας τα όρια των δύο κωμοπόλεων κατά πολύ. Με αποτέλεσμα τα γίδια και τα πρόβατα να μείνουν χωρίς τροφή, κι άλλα άρχισαν να ψοφούν κι άλλα να αυτοκτονούν, πέφτοντας από τα βράχια των Μετεώρων μπροστά σε μια τέτοια μεγάλη αδικία του υψίστου.

Σύσσωμοι τότε οι κάτοικοι από το Καστράκι και την Καλαμπάκα κατέλαβαν εντός ολίγων ημερών τα βοσκοτόπια και τα χωράφια δια της βίας κι άρχισαν και πάλι να βόσκουν τα πρόβατα και τα γίδια στα λιβάδια λαλώντας τας φλογέρας, τραγουδώντας και καλλιεργώντας  τα χωράφια τους και πάλι.

Όμως, τα κοράκια που είχαν χτίσει τις φωλιές τους στις τρύπες των βράχων των Μετεώρων, έστειλαν πένθιμο κράξιμο, μήνυμα στους κατοίκους της Καλαμπάκας για το καραβάνι της αστυνομικής και στρατιωτικής δύναμης που είχε ξεκινήσει από τα Τρίκαλα για να φέρει την καταστροφή και έπειτα πετούσαν  στο ουρανό, περιμένοντας να δουν πτερόεντα το κακό που θα συμβεί.

Σ΄αυτό βοήθησαν και οι προσευχές του καλόγερου ηθοποιού, ο οποίος έστειλε τα δέοντα στις αρχές των Τρικάλων και στον Δερβέναγα του βασιλείου της Ελλάδας, ο οποίος περιποιόταν ιδιαίτερα τα «Ζαγάρια» και τα «Ζωντόβολα»  που δεν ήθελαν τσοπάνη βασιλιά και να τρων ψωμί και ελιά.

Λίγες μέρες πριν την αιματηρή σφαγή στα Τρίκαλα οι Καλαμπακιώτες δέχθηκαν την επίθεση των αστυνομικών και των στρατιωτικών δυνάμεων και άλλων παρακρατικών και φιλοβασιλικών ομάδων που ηγείτο, εις ειδικός εις αγριότητα, Δερβέναγας, εισβάλλοντας στα γραφεία των κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών οργανώσεων, της Ένωσης των Παλαιών Πολεμιστών και άλλων συνδικαλιστικών σωματείων και τα έκαναν τα γραφεία τους γης Μαδιάμ, συλλαμβάνοντας Καλαμπακιώτες και Καστρινούς  μέλη των αγροτικών και εργατικών ενώσεων του ΚΚΕ και των Παλαιών Πολεμιστών.

Τις επόμενες μέρες  οι σκηνές του ίδιου έργου και πιο άγριες εκτυλίχτηκαν στους δρόμους και στις πλατείες των Τρικάλων. 2 Φεβρουαρίου, μέρα Δευτέρα. Μέρα του εβδομαδιαίου παζαριού έγραφε το ημερολόγιο του θανάτου.

Β. Πάνος

Όλο το χρονικό της εξέγερσης των Τρικάλων είναι καταγεγραμμένο μαζί με τα πριν και τα μετά γεγονότα της εξέγερσης με πολλές φωτογραφίες και ονόματα των πρωταγωνιστών στο Βιβλίο:«Η Κόκκινη Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 1925»Τρίκαλα: Το χρονικό μιας αιματοβαμμένης εντολής. Συγγραφέας: Βασίλης Πάνος.. Σελ.416. Εκδόσεις «ΑΓΑΠΩ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ».